دربست، بلوار الیزابت، سر فلسطین

 زن، سرم را روی یک‌پاش گذاشته، خم شده و انگشت‌هاش را لای موهام یله داده به جست‌وجو. کف دستش هنوز عطر زردچوبه‌ی دیشب را می‌دهد که سخاوت‌مندانه، مشت کرده‌ و ریخته‌بود روی میگوها. منِ قدردانِ بودن‌اش، خوش‌خوشک و لرزان در آینه‌ی پشت شانه‌ام، چشم‌ها را خمار کرده‌ام و خط‌ِ پلک تازه‌ای را تمرین می‌کنم. مطابق دستورالعمل: از انحنای بیرون به سمت برگی چشم. زن میان شخم‌زدن‌هاش، به زخمه‌ی صورتیِ زیر موهام که می‌رسد پوسته‌ی نازک ملتهب‌ام را با نرمه‌ی انگشت نوازشی می‌دهد و برایم با لهجه‌ی آفریقایی، قصیده‌های سومالیایی می‌خواند. یک‌باره جوهر سیاه روی پلک چشم‌ام پخش می‌شود و لکه می‌اندازد. اولین‌ باریکه‌ی نور صبح از درز پرده‌ها نشت می‌کند روی موخوره‌هام. برشی از انگشت‌های‌ زن. پوست نازک و شیشه‌ای پشت دستش. و جای سوختگی دیشب از پشنگ روغن داغ. همه‌چیز در آینه‌ی کوچک شانه‌ام پیداست. جز صدای زن که ریتم می‌گیرد و زمزمه‌وار می‌خواند: «سومالیّا، ســو مـــا لی یا،  یا خورا،  سومالیّا، دینگه مَر، دینگه ما رُ،‌ سومالیّا، سو‌مالی...»